Vaderlandsche uitboezeming. [Leiden], [D. du Mortier en Zoon], [1813].

Prozatekst van Van der Palm (Rotterdam 1763 – Leiden 1840), geschreven in 1813 na de aftocht van de Franse overheersers en het herstel van de Nederlandse onafhankelijkheid. De Leidse hoogleraar had toen al een lange loopbaan achter zich, als patriotsgezind predikant, hoogleraar theologie in Leiden, politicus tijdens de Bataafse Republiek, onder meer als “agent van nationale opvoeding” (vergelijkbaar met een ministerschap) en, na de komst van koning Lodewijk Napoleon, opnieuw als hoogleraar. In zijn tijd werd het proza van Van der Palm als onovertroffen beschouwd, maar hij zal zijn roem als redenaar mede te danken hebben gehad aan zijn groot talent van voordragen, dat de dominee-dichter Hasebroek tot de ontboezeming bracht: “Liefelijker geluid is wel nooit van de lippen eens redenaars gehoord: vol, rein, liefelijk, zilverklaar”. Zijn talenten als schrijver en redenaar wist hij ook te gelde te maken: elke zondag na de preek – zo ging het verhaal – wandelde Van der Palm naar zijn uitgever, waar 100 gulden op hem lag te wachten als honorarium voor de zojuist uitgesproken preek. Zodra het er zes waren, liet Du Mortier een ‘Zestal leerredenen’ verschijnen. Na dat tien keer te hebben gedaan, ging Mortier over op bundeling in tientallen. Daarvan zijn er elf verschenen.