Gedichten. Amsterdam, F. de Kruyff, 1776-1779. [2 delen]

In het voorbericht zet Le Francq van Berkheij zich af tegen de “dichter-cabale”, de kliek van verzenmakers, van “meetzieke schrynwerkers” die elk gedicht eindeloos bijvijlen en -schaven alvorens het te publiceren. Dat leverde hem een pluim op van de literatuurhistoricus Te Winkel, omdat hij als eerste “helder inzag, waarom zij [de dichtgenootschappen] voor de bevordering der ware dichtkunst nadeelig waren”. Ook de dichter Jacobus Bellamy had in die tijd nog de grootste waardering voor Berkheij. Dat zou in de jaren tachtig, mèt de politieke situatie, drastisch veranderen, maar in 1779 schreef hij nog een 14 strofen tellend lofdicht op de Leidenaar. Het eerste deel van de ‘Gedichten’ bevat naast een aantal gelegenheidsgedichten twee grotere dichtstukken, gemaakt voor de letterkundige genootschappen, waarvan hij lid is geweest, het Leidse ‘Kunst wordt door arbeid verkregen’ en het Haagse genootschap ‘Kunst spaart geen vlijt’. In het voorbericht van het drie jaar later verschenen tweede deel laat Berkheij zich laatdunkend uit over de in 1778 door patriotsgezinden opgerichte ‘Oeconomische Tak van de Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen’ in Haarlem die zich het herstel van de vaderlandse economie ten doel had gesteld. In deze bundel onder meer werk dat hij gemaakt had voor een ander genootschap, ‘Venia pro Laude’.