Dichtlievende lente. Amsterdam, Hendrik van de Gaete, 1717.

Everhard Kraeyvanger (Makassar 1692 – Delft 1752) kwam als 3-jarige terug in Nederland, studeerde na de Latijnse school rechten in Leiden en keerde na zijn promotie in 1716 weer terug naar Nederlands-Indië. Hij werd daar advocaat-fiscaal, maar repatrieerde al na een tiental jaren en vestigde zich in Delft. Deze bundel verzen is om twee redenen interessant: Kraeyvangers relatie met Nederlands-Indië die er uit spreekt en zijn kennelijk grote belangstelling voor de wiskunde. De Indische verwijzingen betreffen onder andere Chr. van Zwol, gouverneur-generaal van Nederlands-Indië, en Cornelis Bezuyen, “directeur” in Zuratta en gezant van de V.O.C naar de Groot Mogol. Voor Kraeyvangers liefde voor de wiskunde bestaan nogal wat aanwijzingen: de drempelverzen van J. Mol, Joan Doornik, Jacob Zeeus, Pieter Langendijk en H. van de Gaete verwijzen ernaar; het eerste gedicht van de bundel is gewijd aan “den beroemden wiskunstenaar Jan Sikkena” (1666 -1711), door Kraeyvanger “Wishart” genoemd, die op 20 november 1711 in Amsterdam was overleden en wiens borstbeeld op de titelprent van ‘Dichtlievende lente’ is afgebeeld. Hoogstwaarschijnlijk was Kraeyvanger een leerling van hem. Dat kan men afleiden uit het gedicht waarmee Pieter Langendijk zijn blijspel ‘Don Quichot’ in 1712 opdroeg aan zijn vriend Kraeyvanger: gij die “dus lang de wiskunst aan het Y geoefend hebt, en ingezoogen”. Het hoeft na dit alles geen verbazing te wekken dat Langendijk drie jaar later ook zijn blijspel ‘De wiskunstenaars’ aan Kraeyvanger opdroeg. Sikkena was bij Bierens de Haan alleen bekend als de bewerker in 1707 van een editie van Gietermakers ‘Konst der stuerlieden’. Hij blijkt dus ook onderwijs in de wiskunde te hebben gegeven. Smit weet daar nog aan toe te voegen dat hij de maker is van een ‘Nieuwe groote en seer curieuse paskaart van Geheel Westindien’, die in 1718 werd gedrukt bij Gerard van Keulen in Amsterdam. Zuidervaart tenslotte vermeldt nog Kraeyvangers intekening op een natuurkundig werk, de Nederlandse vertaling van Smith’s ‘Optica’ in 1751, toen hij al vele jaren als oud-advocaat-fiscaal van Indië in Delft woonde. In 1735 werd ‘Dichtlievende lente’ aangevuld met recentere gedichten en uitgebracht onder de nieuwe titel ‘Dichtlievende lente en zomer’. Bij de aanvullingen is onder andere een veldzang voor gouverneur-generaal H. Zwaardecroon en een huwelijksgedicht voor de in Batavia getrouwde Adriaan Valckenier.